Volg onze man dit wintersportseizoen door de bergen. Krijg je al zin om je vakantie voor volgend jaar te boeken?
De avond is zojuist gevallen. De hele dag was het mistig en sneeuwde het lichtjes. St Francois Longchamp schittert in het donker en de vlokken dwarrelen voor de straatlantaarns. De maan doet moeite om zijn gedaante te tonen. Op het oog een schitterende avond om naar de Col de la Madeleine te tijgen.
Een machine voor het prepareren van de piste staat klaar om ons te verplaatsen. Te voet is de klim te uitdagend. De cabinedeur slaat open en de chauffeur wenkt ons naar binnen. Het is warm en de ramen lijken beslagen. De rupsbanden komen langzaam in beweging. Snel naar boven.
Over de Combe de Bal piste en langs St Francois 1650. De silhouetten van het dorp vervagen steeds meer. De ramen zijn met een ferme veeg niet meer schoon. Het zicht verbetert maar we verdwijnen in de nacht. We zijn uit de wolken en genieten van de tocht. De wind gaat liggen en we zien de top.
Bij restaurant Banquise verlaten we het vehikel. We krijgen een lamp voor op de kop en stappen beduusd in onze sneeuwschoenen. Het is nog een hele kunst om deze raquettes aan te krijgen. Als echte yetis ploegen we door sneeuw. Het team begint gelukkig snel te wennen. Het bordje verschijnt van de top van de Col de la Madeleine. Met onze lichten kunnen we nog net zien dat we op 2000 meter hoogte schijnen te staan.
Wij staan steeds steviger in onze sneeuwschoenen. Het voelt al vertrouwd. De afdaling verloopt soepel, door de tennisrackets onder onze voeten gaan we als een raket. Er is een mooie route uitgezet door de Office du Tourisme. Deze gaat geleidelijk naar beneden en leidt ons langs smalle sneeuwstroken. De schoenen zakken slechts 10 centimeter weg in de sneeuw. Dat strookt niet met onze verwachtingen.
In de verte doemt St Francois op, de afstand valt ons heel erg mee. Het hoogteverschil om te overbruggen is amper 350 meter en het gezelschap is aangenaam. Op een gegeven moment heb ik door dat we over een piste lopen. Er staan groene bordjes aan de zijkant die aangeven dat we ons op de Route du Tour bevinden. In de zomer zijn het de wielrenners van de Tour de France die zich op deze beklimming begeven. Dat is moeilijk voor te stellen met een meter sneeuw op de weg.
Het pad helt langzaam naar beneden en wij hollen steeds harder. Onze gids Matthieu loopt enthousiast mee maar plotseling struikelt hij over een kei. Z’n hoofd boort zich in een sneeuwhoop en wij liggen dubbel van het lachen. Matthieu’s gezicht zit onder de poeder, er zit zelfs een homp sneeuw in z’n oren. Hij schudt het van zich af en kijkt ons een beetje geërgerd aan. “Ce n’est pas drôle”, zegt hij.
Het laatste stukje is eenvoudig en loopt langs de rodelbaan. Aan de rechterkant bevindt zich het kantoor van de Office du Tourisme. Dit is het eindpunt van de wandeltocht. We hebben de afdaling binnen een uur voltooid. Families doen er soms wel twee uur over geeft Matthieu aan. “Dat kan ik me voorstellen, die kids gaan nog vaker onderuit dan jou waarschijnlijk”, grap ik tegen hem. Even denk ik dat hij boos wordt. Dan geeft hij me een ‘high five’ en maait m’n benen onder m’n lichaam vandaan. Als ik met een smak op de grond terecht kom, word ik ook nog ingepeperd. Nu zit Matthieu bovenop mij en ligt hij dubbel van het lachen. “In your face”, wrijft hij er nog in. Merci, Matthieu!
Krijg je al zin in je wintersportvakantie voor 2017-2018? Blijf hier op de hoogte van de aanbiedingen voor volgend seizoen!
Gerelateerde berichten
Laat een reactie achter